(2) comments
Add Your Reply
De Klinckriemers is een in 1981 opgerichte vriendenclub van 18 leden, die elke maand wel iets leuks met elkaar organiseren. Plezier en gezelligheid staan altijd voorop. Ieder jaar gaan we met z’n allen carnavallen, met onze kapel de Klinck(nie)riemers. 13 van de 18 leden maken muziek en repeteren daar elke week voor. Een 14e lid speelt met carnaval nog de muzikale invalkracht.
Herkomst van ‘ne Klinckriemer
Unne Klinckriemer komt van het (werk)woord “Klinkriemen”: “niks doen”. Klinkriemen ha alles te maken mi dieje riem die op boerderijen aon d’n buitenkaant van ’t zèildeurke hing en dur ’n gat in da deurke verbonden waar mi de klink aon d’n binnenkaant. Ge kondt dus mi zo’ne klinkriem ’t zèildeurke van d’n buitenkaant open doen en op d’n veurstal kommen. Wie dinnen da nogal es? Erm mensen, of mensen die nie wôn of konnen werken: bedelaars. “Skooiers,” zinnen ze vruger.
Elke skooier ha z’n vaste adressen, ok vur d’n eet. Um twalef ure trok ie aon de bel bij zijn klooster of pastorie vur’t zogehieten “schabberdebonkmenu.” En ha-t-ie da op, dan slof-te-nie noar de boerderij waor-t-ie optie op ha. De boerin wies da-t-ie kwaam en ha de pan mi de soepoverschot of d’n eteskittel mi’t petaoziekladje bij’t zèildeurke staon. Da trok de skooier mi dieje klinkriem open, skaarde de pan of d’n eteskittel leeg, boerde mi’nen lesten opböllik nog es flink nao ten teken van z’nen dank, en weg waar ie wir.
Durrum da de mensen ’t woord “klinkriemen” gingen gebruiken vur “niks doen”, vur “lummelen”, vur “zo mar wè hinne kloten”, en da ze’t uitspraken mi iets van misprijzen in hunnen stem.
De kunst van ’t niksdoen verstonden er nie veul. En nóg nie. Niks doen is vur hil wa mensen nog altèd kao doen, ’n mar moeilijke bizzigheid.
‘T Klinkriemen zit ons in ’t bloed en tis goewd as gullie dè ok leert. Iedereen zal an ’t klinkriemen moeten, ok al hedde gin skooiers mir tegesworrig. Dus klooit d’r mar mi hinne!
